κάλαν σελάνναν (...γιὰ τὴν ἔκπαγλη σελήνη)

Ἄστερες μὲν ἀμφὶ κάλαν σελάνναν
αἶψ ἀπυκρύπτοισι φάεννον εἶδος,
ὄπποτα πλήθοισα μάλιστα λάμπῃ
        γᾶν [ἐπὶ πᾶσαν]
    ...     ἀργυρία   ...

κι ὁσ’ ἄστρα γύρω βρίσκονται στὴν ἔκπαγλη σελήνη.
παρευθὺς τὸ φωτεινό τους πρόσωπο
κρύβουν κάθε φορὰ ποὺ ἐκείνη,
ὁλόγιομη, καταλάμπει τὴ γῆ

τὴ σκοτεινή ἀνεβαίνοντας

ἀσημοκαπνισμένη.

            ****

Δέδυκε μὲν ἀ σελάννα καὶ Πληίαδες·

μέσαι δὲ νύκτες, παρὰ δ᾽ ἔρχετ᾽ ὤρα·
ἔγω δὲ μόνα κατεύδω ἀλγεσίδωρο

μυθόπλοκος Ἔρος δ' ἐτίναξέ μοι φρένας

ὠς ἄνεμος κὰτ ὄρος δρύσιν ἐμπέτων.

γρήγορα ἡ ὥρα πέρασε· μεσάνυχτα κοντεύουν·
πάει τὸ φεγγάρι πάει κι ἡ Πούλια βασιλέψανε·

καὶ μόνο ἐγὼ κείτομαι δῶ μονάχη
κι ἔρημη ὁ Ἔρωτας ποὺ βάσανα μοιράζει
ὁ Ἔρωτας ποὺ παραμύθια πλάθει
μοῦ ἄρπαξε τὴν ψυχή μου καὶ τὴν τράνταξε

ἴδια καθὼς ἀγέρας ἀπὸ τὰ βουνά

χυμάει μέσα στοὺς δρῦς φυσομανώντας.

---

Σαπφώ, μετάφραση: Ὀδυσσέα Ἐλύτη., ἐκδόσεις Ἰκαρος.

ΦΩΤΟ: ΑΠΕ-ΜΠΕ